Pffff de dingen die wij zeggen, de dingen die wij doen.. waarom.. en waarom niet? Vragen, ergenissen, conclusies.. ik post ze hier.

Faalangst en sollicitaties

Heel leuk, fijn .. zo'n sollicitatie. Kom maar op gesprek! Maar niet voor iedereen houd dit een uurtje vrijmaken in de agenda in.

Faalangst word zo vaak gebruikt, te vaak gebruikt. Ik ben zenuwachtig of zie ergens tegen op? -> faalangst. Nee mensen..  nee. Gewoon nee.

Als ik het woord al in de mond neem voelt het al alsof iemand over mij oordeelt. Want tegenwoordig hebben wij altijd overal een mening over en ook wanneer totaal overbodig.. uiten wij deze graag. Mensen in een soort van machtspositie lijken dit het fijnst te vinden. Gewoon alles zeggen in zo'n eerste gesprek toch?? Als ze dat erg vind komt ze toch niet terug, dan neem je de baan toch niet? 

Wel merk ik een enorm verschil.. ik heb in de laatste jaren gewerkt bij callcenters, in fabrieken, begeleid woon trajecten, zorginstellingen, dagbestedingslocaties als zelfstandig schoonmaker voor kantoortjes en particulieren en .. ik kan nog wel eff doorgaan. Zelf valt het mij op dat mensen met een zorgachtergrond en huidige zorgverleners zich vaak aanpassen aan de persoon die tegenover hun zit, het gesprek loopt dan soepeler en zelfs ik met mijn faalangst word zekerder en kan soms na 10 minuten al veel meer en zekerder mijzelf laten zien en verwoorden. In de productie sector merk je dat er vooral word gekeken hoe je werkt, je komt 9 van de 10 keer via een uitzendbureau binnen en krijgt geen gesprek, maar gaat direct aan de bak. De proeftijd en het fase A contract zijn er immers voor je elk moment weg te kunnen sturen of zelf elk moment op te stappen wanneer je het niet ziet zitten.

Maar callcenters.. ze geven graag een extreem beeld Van wat het in het echt inhoud. Je hebt er weken training voor nodig en LET OP het is intensief en zwaar (dat word vrijwel altijd verteld) kan je het aan? Hoe ga je met lastige klanten om? Kan je verkopen? Hoe en waarom? Verkoop deze pen is en overtuig mij ervan dat deze pen geweldig is zodat ik de pen wil nee MOET hebben. Vervolgens word je in trainingen volgepompt met doemsenarios waardoor iemand met mijn.. ehum.. gedachtengang, serieus overweegt te stoppen of 'm helemaal stresst. En dan vervolgens ben je na 1 dag bellen aan de handeling gewend, na een week bellen aan de gang van zaken en de gespreksvormen en na ietsje langer doe je het switchen tussen systemen, beeldschermen en handelingen tijdens het gesprek alsof je nooit wat anders deed.  Onnodig als die zenuwen.. onnodig al die serieuze angsten om iets niet goed te doen.. onnodige buien en verwardheid. 

Maar gevoel overkomt je.

Nu dit:

Ik heb een gesprek met een bedrijfsleider van een klein bedrijfje bij mij in de buurt. Callcenter maar dan anders. Ik stap binnen voor een gesprek en zie een kleine ruimte, onderverdeeld in 3 kleine kantoortjes met glazen scheidingswanden waar je de ruft van je buurvrouw nog doorheen hoort en in de ruimte ervoor waar je direct binnenstapt staat een grote witte tafel met wat stoelen en nog twee lege bureaus. Ik zie dat er 1 vrouw aan het bellen is en de man waar ik een gesprek mee had was ook aan de telefoon.. ik ga maar zitten aan die enorme tafel want.. wat anders? 

De man kijkt af en toe nors mijn kant op, maar gaat uitgebreid zijn gesprek afronden. Ik luister aandachtig mee, want wat ze daar voor werk doen? Bellen en iets met het goede doel.. meer wist ik niet. (Uitzendbureaus zijn altijd zo lekker duidelijk) . De man is klaar en komt naar mij toe en zegt 'je bent veel te vroeg' op een chagrijnige toon (10 minuten te vroeg is ook wel echt heftig hoor #houopmetme) kom maar mee. We gaan zitten in t zelfde kantoor waar hij belde en ik zit aan een bureau die prop vol licht met documenten, papier en rotzooi. De man begint over zich zelf te vertellen . Nog meer over zichzelf te vertellen. Nog een beetje over zichzelf te vertellen.. en inmiddels wist ik al waar hij woonde, waar zijn vriendin woonde, dat hij samen met een collega naar deze locatie rijd elke dag en dat hij het vak 'gewoon dom bellen' noemt en dat er een aantal personen mij voor waren gegaan die daar toch niet wouden werken met een beetje vage redenen zoals; die lag languit bij de tafel voor we in gesprek gingen (geen idee hoe hij dit precies bedoelde) en iemand kon er niet tussen komen, maar dat leek hem onzin.

Na langer dan een half  uur te hebben meegeknikt en af en toe een lachje eruit te hebben gegooid denk ik toch.. ik wil graag weten wat ze hier doen, die man zelf.. daar kom ik niet voor. Dus hij zegt; 'lijkt het je wat' dus ik zeg..  'nou ik heb nog heel veel gaten in het verhaal, ik weet eigenlijk niet wat het vak inhoud, wat doen jullie nou precies? En ik noem de paar steekwoorden die het uitzendbureau mij noemde op.. goede doelen, bellen, brochures. Waarop deze beste kerel mij vertelde dat ik best vragen mocht stellen, maar dat hij eerst rookpauze had. En hij liep weg met zijn peuken. Ik liep hem en zn asbakgeur achterna en stond bij de nooduitgang naast hem. Ik dacht.. ik wil naar huis, ik wil eerst antwoorden, maar ik ga zeker niet wachten tot hij uitgerookt is. Dus ik vuurde een vragenbom op hem af. Wat doen jullie? Hoe ziet het eruit? Hoe halen jullie bedrijven over mee te doen? Wie doet wat? Hoe groot is het team ?  Hij vertelde nog even dat als hij een goed gevoel erbij had ik eerst mee moest lopen en daarna bepaald werd of ik werd aangenomen. Ik heb hem iknog verteld dat ik de eerste dag niet erg mezelf ben, vanwege de faalangst. Hij herhaalde het woord faalangst en lachte mij in mn gezicht uit, 'dat vind ik grappig, faalangst' zei die nog letterlijk erbij. Dus ik zei: nou zo grappig vind ik het niet. met een dubbel gevoel na 1,5 uur weg.

Ik kreeg telefoon van het uitzendbureau; 'je mag meelopen, je kwam zenuwachtig binnen, maar hij gaf aan dat er wel een klik was' ehum.. hij had het waarschijnlijk over zn kliksigaretten ofzo want ik heb geen klik gezien, gehoord , gemerkt of ge.. niks. maar goede uren, goede verdiensten, dichtbij huis.. ik ben nu voor iedereen 'maar een oproepkracht' waarin je niks waard bent, jouwn wensen of behoeften tellen dan niet. Ik wou het graag proberen.. dus toch een meeloopdag.

Meeloopdag

8.10: ik kom binnen. 3 man, incl de vrouwelijke collega die ik al had gezien en de bedrijfsleider allemaal achterin een kantoortje aan het kletsen. Ik loop door en zeg goedemorgen.. aan de reactie te horen een zware morgen voor deze mensen. Vervolgens sta ik 5 minuten te wachten op enig instructie of introductie.. nope dus maar zoeken naar een plekje voor mn jas. Gevonden met hulp van een collega. Ik weer terug. Weer geen woord. 'ehumm.. wat is de bedoeling?' zei ik. Leg je spul maar op dat kantoor want je komt toch bij haar. Prima. 

Het uitzendbureau had hem nog extra ingelicht over mijn zenuwen, omdat ik dit aangaf bij hun.. het uitzendbureau vond namelijk dat daar rekening mee gehouden kon worden.. de bedrijfsleider bleek te vinden van niet.

Hij zal gesprekjes voor doen, maar hij ging op zn knieën naast het bureau zitten, had twee erg korte gesprekjes met mensen die niet mee wouden doen en gaf me een script, ik stelde nog wat vragen en hij liep weg. Ik moest bellen met een oudbollig script die niet alleen woorden als gaarne in mijn mond legde, maar ook heel vaag was en bij mij tijdens het doorlezen al veel vragen opriepen. Achteraf express vaag, want zoals een collega daar zei: ik heb mensen die al een aantal jaar meedoen en nog steeds niet begrijpen waar ze eigenlijk aan meedoen.

Ik kreeg vragen tussendoor, de antwoorden stonden natuurlijk niet in mijn script. Dus ik moest uitwijken en daarna het script oppakken vond ik lastig, waardoor ik het soms invulde met eigen woorden. Een collega doe blijkbaar achter mij in de hoek was gaan meeluisteren (creepy) gaf aan dat ik al 2x het script niet had gevolgd. Toen ik wees naar de vragen die de bedrijven tussendoor hebben.. gaf hij aan: 'als mensen vragen stellen is dat jou fout. Je moet mensen geen kans geven om vragen te stellen.' en 'jij bent de zender en hun zijn de ontvanger dus je overrulled ze gewoon'. Of terwijl.. lees zo snel voor dat er geen woord tussen past.. bij engelse ondernemers gaven ze aan: ' gewoon de hoorn opsmijten' en als ik aangaf het lastig te vinden mijn eigen woorden niet te kunnen gebruiken was dat natuurlijk onzin want ook nu was het gewoon 'dom script oplezen'. Vervolgens kreeg ik mee dat ze een prijs die altijd 150 euro is aangaven als.. 'normaal is het 300, maar u krijgt het voor 150' en zich ook echt voordeden als het goede doel waar de boekjes voor uit zouden komen, eigenlijk zijn het gewoon advertentievullers. 

Dan denk je dat ik al genoeg reden had om mij met zenuwen, faalangst en lichtelijk wantrouwen richting de uitgang te begeven, maar het kan nog erger..

Namelijk; de vrouw ,die volgensmij oer hollands was, werd gecommandeerd alsof het daar de normaalste zaak van de wereld was. Ze werd fatima genoemd en er werden dingen gezegd als : 'Fatima, waar blijft mn koffie? Fatima mn kopje is leeg' Fatima godver hoevaal moet ik t zeggen. En alles natuurlijk op een zo'n nors mogelijke toon. Buiten zei de bedrijfsleider zonder enige aanleiding zelfs tegen haar: moet je een klap in je nek hebben ofzo! En de woorden: dat interesseert mij niks. Werden veelvoudig gebruikt.

Ik heb letterlijk vanaf het begin van de dag tot aan 16.00 met trillende en zwetende handen daar gezeten. Ik hield mij enorm in niet boos te worden, het hielp dat geen van de respectloze reacties naar mij persoonlijk waren gericht. Ik was bang beoordeeld te worden en dat het mijn best doen niet goed genoeg zal zijn. Ik stapte naar de overkant terwijl de bedrijfsleider de dag afsloot met commentaar over waar zijn chauffeur/collega de auto had staan en ik ging in de mijnen zitten. 

Nadat iedereen wegreed voelde ik de tranen lopen en mn ademhaling versnellen, ik kreeg weinig lucht, deed de ramen open en probeerde rustig te worden. Dit lukte niet.. ik keek in mijn telefoon en van de weinig contacten die voorbij kwamen, die mij überhaupt kennen zoals ik was en nu ben..  appte ik een vriendin, het kwam niet uit. Ik appte een andere vriendin, ze is erg gevoelig en was niet thuis, het leek mij beter haar hier op dat moment niet mee te belasten. Ik belde mijn stiefmoeder, omdat ik weet dat mijn vader er altijd voor mij is, maar moeite heeft gepast te reageren in dit soort situaties. oeps haar stem was weg, toch mn pa die het overnam met de woorden 'wat is er nou weer?' hij zette mij op de luidspreker en blijkbaar zat de zus van mn stiefmoeder er. Iemand die ik liever niet spreek, omdat ik door dit soort mensen eerder uit de famillie word gehouden dan er in ,  altijd met 'de hele famillie' op visite bij haar vriend, verjaardagen, uit eten, sleep overs.. ik hoor het ver na die tijd dus zal wel niet bij die 'hele famillie' horen. Althans ik kies nu niet meer bij die famillie te horen. En omdat dat ze keuzes maakt in haar leven gebasseerd op het zo makkelijk mogelijk voor haar zelf maken en daardoor misbruik maakt van de goedheid van anderen.. nooit een rijbewijs halen, 'autorijden is eng' .. ja ik was doodsbenauwd met de eerste lessen en heb er 3 jaar over gedaan voor ik mijn rijbewijs had. , Maar niemand zal tegen mij zeggen, ik rijd je wel naar al je afspraken, bezoekjes, visites, uitjes, verhuis je spullen wel, etc. als ik er aan toegegeven had was ik nu nog steeds nergens.. zonder werk , zonder inkomen, zonder huis. Maar sommige mensen komen overal mee weg. Dat mijn vader alleen in een ziekenhuis moet wakker worden, omdat jij ook een ziekenhuis afspraak hebt en daar niemand voor geregeld hebt of een taxi betaald of gewoon een keer je fucking rijbewijs haalt.. maargoed. Zoals altijd.. chauffeur rijd wel want famillie.. #nietmijnidee en daarnaast nooit een dag in je leven werken, maar wel hebben over geld te kort en dergelijke en daarbij ook geld ontvangen als hulp van famillie.. ik deel de zelfse principes absoluut niet en maak me om dit soort dingen woest. Maar ik kon niet woest zijn.. ik had lucht nodig, ik had afleiding nodig, ik moest rustig worden.. toch maar gepraat met haar en mn irritaties onderdrukt.. want ik kon niet denken aan boosheid, andere frustraties of wat iemand wanneer deed en wat ik er van vond.. paniek ik had blinde paniek..

na 45 minuten in de auto voor het bedrijf te hebben gestaan durfde ik weg te rijden.. eind van de straat is een winkel, ik moest iets hebben dus toch heen. Voor de winkel bleef ik ook in de auto zitten, ik voelde mn mn en knikken en na een tijdje toch naar binnen. Snel erin en eruit, maar het lopen voelde gek.~ Ik loop al gek, maar anders gek.~ Toen naar huis, voor de deur met de auto deur open even stil blijven zitten bedenken wat ik moest gaan doen. Zo lastig kon dat toch niet zijn.. namelijk uit de auto stappen, deur opslot. Huisdeur open en naar binnen. Dat gedaan en daarna op een stoel gaan zitten.. 5 uur vrij, nog geen 10 min van je huis verwijderd.. half 7 thuis🤔 ik zat en ik staarde en ik wist niks. Moet ik blijven zitten, staan? Omkleden? Naar de bank toe? Douchen? Naar bed? Alles leek zinloos. Gelukkig kreeg ik een telefoontje.. waarin ik kon uitjanken en razen. Paniek. Faalangst. No joke.