Vroeger toen ik klein was..

Het voelt zo ver weg, zo lang geleden.. maar ja tijd is relatief. 'Toen je nog lief was'  zoals ouders net te vaak zeggen. Maar als we onze ouders toch moeten geloven, was ik toen ook al een "kutkind" iniedergeval volgens moeder.

Ze zeggen altijd dat slechte, nare, verdrietige ervaringen en herinneringen bij je blijven en de mooie momenten vergeten worden, alsof die er niet zijn geweest.. & je moet jezelf niet laten definiëren door de nare gebeurtenissen in je leven... maar daar ben ik het (zoals met heeeeeeeeel veel dingen) totaal niet mee eens.. hoeveel kan je aan als de nare gebeurtenissen en ervaringen zich opstapelen? Voor je tijd hebt om op adem te komen gaat er weer wat stuk, heb je weer onnodig ruzie, gaat er iemand om je heen dood, verlies je je huisdier, al je spaargeld naar de knoppe, famillie en vrienden die je in de steek laten, leugens, pesterijen, vecht partijen, mind games, onhandelbare emoties.. 'kom allemaal we gaan een midweek centerparcs, daar knap je vast van op!' tuurlijk heb je lol (als je niet met mijn famillie gaat) maar houd dit in dat je terug in het normale leven alles achter je kan laten? Je hebt toch plezier gehad? Iedereen laat je stikken en geeft je een trap na wanneer het kan ook nog, maar ik heb toch een belachelijk duur shirtje voor je gekocht waar je niet om vroeg en die je aannam nadat ik je vrijwel dwong dit aan te nemen? Is dat geen liefde genoeg??

Ja mensen dit soort logica is de dagelijkse portie logica waar ik al lange tijd mee heb moeten dealen.. tot ik geen zin meer had in drama in discussies die alleen stopten wanneer mijn moeder gelijk kreeg of na een tijd negeren opeens besloten werd te doen alsof er nooit wat gebeurt was.. net zolang tot er later weer gewezen kon worden..

'zie je wel, het is een kutkind'  dus bij deze..: Gegroet gij aardlingen, aangenaam ik ben het ondragelijke verstoten kutkind' en stiekem gniffel ik hier een beetje bij.. want ik ken het sprookje en ik ken het verhaal.
En stukjes daarvan ga ik af en toe hier met jullie delen.

Happy Bday to myself

03-08-2019

Daar zit ik dan, op de bank met een flinke glas wijn. Ik blijk jarig te zijn...

Wat dan en waarom, voel ik mij zo ontzettend krom, dat ik mijn verjaardag uberhaubt nog weet en zelfs mijn eigen taartje niet vergeet..

Dit is niet het eerste jaar dat ik mijn verjaardag niet vier. Als klein meisje herinner ik mij dat mijn vader met tassen vol boodschappen aankwam bij mijn moeder en ons, in de tijd dat ze mij nog kon verdragen. Maar ondanks dat ik er elk jaar naar uit keek , een feestje ... Mijn eigen feestje.. liep het jaar naar jaar weer stuk. Er was altijd geauwhoer, geruzie, bullshit en elk jaar leek er iemand verdwenen te zijn..  je wist nooit van te voren met welk famillielid nou contact was, met welke vrienden mama dit keer had gebroken.  shit happens ja maybe.. mijn eerste huisje en daar dan mijn eerste verjaardag.. nee dat ging niet. House warming in een klein huisje is al druk.. dus dan maar in 2x , vrienden zaterdag en famillie zondag. 'ik kom niet als je vader komt' en daar gingen mijn stiefpa en zus als hondjes achteraan.

En toen ik zo de ruzie, onmacht, stress en de keuze tussen papa of mama wou ontwijken en daarom maar helemaal mijn verjaardag verbande uit mijn leven, mijn oma en vader had verteld dat ik niet thuis was en mijn verjaardag helemaal niet vierde.. moeder: ' kom maar bij ons, we vieren niks, je komt dan gewoon hier eten' kan je je voorstellen hoe mijn oma en vader zich voelden toen er foto's op internet kwamen , want ja slingers, ballonnen, een vriendin uitgenodigd, bbq aan en cadeaus erbij. note: de mening van een kutkind telt niet, ook niet als je uit huis bent.

pfff verjaardagen

bijzonder dat jaren later.. toen mijn moeder eindelijk haar eerste serieuze fout aan mij toe gaf en ze eindelijk eerlijk reageerde toen ik aangaf het zat te zijn boodschappen jongen te zijn tussen mn pa en moe en altijd maar de dupe van hun drama te zijn.. toen waren de rollen omgedraaid, hoe blij ik was dat mijn moeder eindelijk aangaf 'normaal' te kunnen doen waar mijn vader bij was en in 1 ruimte te kunnen zijn .. hoe harder de klap binnen kwam toen mijn stiefvader aangaf dat hij er maar over na moest denken en later via de app aangaf niet tegelijk met mn vader er te willen zijn. Dat hadden ze niet voor mij over, ik kon wel door de grond zakken. Helemaal fijn als je zus die al moeite heeft haar eigen mening te creëeren daar een trap achterna geeft door je een appje te sturen dat ook zij 'mijn vader' < kind je bent belachelijk.  niet wou zien en niet kwam als hij bij mij was. 

Ik zie vaak dagen tegen mijn verjaardag op en wil het liefst vergeten wat er die dag is.. maar toch heb ik de neiging uit huis te vluchten wanneer het zover is, niet thuis zijn, niemand die je kan aanspreken.. weg gewoon weg.. of aan het werk 

Gefeliciteerd.. ik.. ik hoop dat je dit jaar vol vallen en opstaan kan vergeten.. dat volgend jaar wat meer toekomst berekend kan worden op alle positieve dingen die er zijn gebeurt. Ik hoop dat .. ik.. het naar mijn zin had toen mijn man op het werk was en ik naast mijn hond op de bank, een drankje en een dipje heb.

wees niet bang om te vieren dat je bent.. 

Of er bent

Wees niet bang om dom te klieren

Of te huilen bij jou vent

Pak een glas en hef , hoe laat dan ook

Nu pas en blaas rook

Door de kringen van je gedachten

En de beelden in de lucht

.. mijn verjaardag..

Zucht.

Neem een taart voor acht

En eet die zelf op

Hoe minder ziel hoe meer gevuld

Niemand zegt toch STOP

Gecondoleerd en ook hallo, 

Voor allen die er zijn.. 

Hallo mijn man welkom thuis, 

Jij zal mijn feestje zijn♥️

En ik weet dat ik geen appjes krijg, geen brief of ander bericht

Maar nu ik afstand van jullie heb

Ben ik wel in evenwicht

Jullie hebben mij niet zien falen, maar voor jullie ben ik ook niet doorgegaan

Nog een decennia en ik ben gewend

..alsof jullie nooit hebben bestaan

 

Ik proost en troost mijzelf vandaag,  op alles wat nog komt. Maar ondanks de geur van wijn, kaarsvet en hond , die mij rustig maakt .. zeg ik met alle liefde die nog over was: 'zak toch allemaal in de stront'.

Happy freaking B-day to me

16-09-2019

Depressie van mij, depressie voor jou.

Je weet dat je nooit opgeven moet, dat is ieder wel eens verteld of het is iets dat je voelt.
Toch heb ik het opgegeven. in mijn hoofd wel 100x. Maar ik ben niet sterk genoeg om te zeggen: 'ik stop, ik stop met alles, het is nu klaar'. Ik ga door en door.. omdat niemand mij op kan vangen als ik val. Er is maar 1 persoon die naar mij luistert, en  buiten mijn eigen zeggenschap neem ik hem mee in mijn val. Ook hij heeft mij eens gebroken, maar dat hij de schuld krijgt is niet terecht. Hij was de druppel, de laatste en het maakt de daad niet minder slecht.. maar hij doet oprecht alles om te zorgen dat het oké gaat. Omdat ik meer dan oké niet toesta. Omdat ik blijf hangen in de falen, de negativiteit, de onrust, de pijn, het verdriet.. het verlaten, het verraden en het niets. Ik kan het niet loslaten, want het voelt alsof ik dat nu ben.. alsof ik uit elkaar val als ik afstand doe.. van alle onrecht en kwelling die ik ken.

Ik voer vaak oorlog in mijn hoofd
En zelfs als ik rust ervaar, licht het overal op de loer..
De gedachten kunnen zomaar komen, alles wat er is gebeurd. Ik heb het nu zo vaak gezien, in beelden en fragmenten.. dat ik kan dromen met mijn eigen ogen.. en opnieuw door ieder die mij lief is word verlaten of bedrogen.

Laat mij links liggen
Doe dat dan
Alsof jij dat niet kan
Blijf niet hier, hou mij niet vast
Herinner nou hoe boos ik was!
Verlaat mij en doe je eigen ding
Je hoorde bij mij weg te gaan,
al ver in het begin.
Ik wil op eigen benen staan,
Ren, ren er vandoor
Als je nu blijft kan je niet meer weg,
Ik waarschuw je aldoor!
Toe nou, verlaat mij nou.. zeg wat lelijks of hypocriets en ga!
Je hebt nog maar heel even, straks wen ik er nog aan.

Maar als je went
En echt denkt
Dat het altijd blijft
Dan rent het harder dan benen normaal gaan
Wen daar alvast maar aan
Als je iemand vertrouwd,  word dat geschaad
Als je van iemand houd is het al te laat.. dat is hoe het standaard gaat
Familie is een woord dat je negeren moet,
Dat maakt NIKS van fouten of nalatigheid goed
Een ring is maar een stom rond ding
En vrienden? Pff

Hoe moet je doorgaan als je denkt dat je alle stappen al kent.. hoe moet je val naar val opstaan en doen wat je moet doen, doorlopen, doorgaan..

Hoe kan het dat ik aankom met tranen op het werk.. en denk: dit ben ik gewend .
Hoe kan het dat ik wil blijven liggen, in dat doorgelegen bed.. en toch weer op tijd beland bij mijn 'nooit een vaste plek' werk.
Hoe kan het dat overal gelogen word, afspraken niet nagekomen worden in privé en op het werk, valse beloftes.. ongelukken steeds maar weer bij ons gebeuren, alles gaat kapot.
Elke stap vooruit BAM twee stappen terug.. ik ben er klaar mee.. waarom ga ik dan nog door?
Ik beweeg.. ik zie mijn benen gaan.. en ik kom daar langzaam achter aan..

Soms is het alsof je bestuurd word, want ik doe niks meer wat ik wil. Ik doe wat anderen willen en verwachten en wat ik denk dat nodig is om vooruit te gaan. Maar waarom? We waren er toch al uit dat ik geen nut meer zie in het vooruitgaan, in het doen, in het instorten en weer opstaan..

Maar na de eerste schopjes onder je eigen kont en je eigen duwtje in de rug.. wen je eraan, word het een gewoonte.. en kan je niet meer anders, ik kan niet meer terug. Niet naar wie ik was en niet naar wie ik ooit wou worden. 'Het gaat zoals het gaat, je moet het maar doen, het is niet anders, het komt wel goed'.

F-you voor het F-ing kapot maken van een F-ing human being. En F-you dat je mij niet ziet als 1 daarvan. En terwijl ik tegen iedereen in gedachten schreeuw: SCREW YOU.. weet ik..

it is my mistake. I allowed people into my life. I let people come close to me. I made myself believe that there was goodness in all of us. that some conections never break .. and finally I allowed it .. that you could play with my feelings and conscience. shame on me I still allow you to mess up my head and break my heart again and again and again... And for that you don't even have to be in my sight.

En toen alles weer heel even rustig werd.. dacht ik.. 🎵 Robert Long - flink zijn 🎶

 

WARNING: do not let me come to close, I'll scratch your face off and kick your ass if you: touch my pizza, touch my chocolate,  say today isn't chicken day #ITSALWAYSTIMEFORCHICKEN , act like my dog is not like your child or when your breath smells like my dogs breakfast.. #stront 

*for more info read the instructions*

Besten..

Misschien kunnen we samen zijn. Elkaar zien en spreken. Kijken naar de toekomst, maar er is ook een verleden. Hoe het is of zal zijn kan ik enkel voorspellen en ook dat ziet er donker uit.

We zullen kunnen lachen en kletsen. We zullen elkaar kunnen vasthouden en helpen.. maar uiteindelijk zullen we elkaar weer breken.
Soms stoot je een tegenpool af.. niet omdat je wilt of omdat je ervan geniet. Maar omdat er iets diep geworteld zit.
Iets wat niet kan connecten of met vlagen weer wel. Iets waar je de heletijd tegen moet vechten.. maar stel...

Stel dat wij gewoon onszelf zouden kunnen zijn. Wetend dat de ander zich wel red. Wat als je niet eenzaam zal zijn, zonder mij aan je ziekenbed.
Stel dat wij ieder kunnen ingaan op ons eigen bestaan..

Alleen af en toe even aan elkaar denken..

En dan laat ik jullie nu gaan

I have promised myself that I would never look down on people the way that I remember you did. I have to be honest I broke my own rule

I look back at all that you can read above this words. And while I stand behind my point of vue.. I wrote it out of a part that i had shut down for years, a dark place in my mind and heart. I had troubles to just live my life. I have felt hate and I have felt remorse, I have felt exiaty and I had a lac of confidents and trust in others. Now I see.. all of this comes from a place of pain. This because of moments from the past, feeling abandoned by family and friends and the will to constantly pass the tests life, work and family gave to me.

I woke up this morning feeling down and I said to myself.. I won't break my own rules again.
I won't be consumed by negative thoughts and missing out all the joy, beauty and mistery. I WILL stay me, the best me.
I will be 'not nice' every now and then to say yes to me instead of saying yes to others while saying no to myself.

Maybe others will not get it.
Maybe they think there is something wrong with 'my way' of doing things.
The only thing I know is that for years I didn't accept happiness and stept in situations were I only want to run away from. And most of the time I did. To pretect myself, to prevent myself from breaking.. and that almost became the reason for me to lose myself completely.

I promised myself before that I will see good in people and find ways to make people around me smile, help them trough there days. But now.. I will do the same for myself.

There will not be any chapter of the past. There will be a future for me and I will try to enjoy it. I feel love, I feel peace, I have a home were I can feel at home. My world has become small and even tiny.. and how close I feel with the people that are in my life right now.. makes me want to keep it this way.

And now? I want to see tomorow.

Sorry for wrong senteses. Wrong words or grammer. I wrote this in a emotional moment and I will leave it like it is.